martes, 28 de febrero de 2017

APRESADO

Vexo avellentarse as casas,
máis do que o fan as persoas,
e cambiar a paisaxe,
máis a presa que as estacións.

E teño a obriga sustentable
do sorriso,
para non caer,
nunha longa pena insuperable.

Os copos de neve,
asemellan vágoas,
caendo,
dun ceo que berra
un silencio amortecido.

Fai tempo,
parecía máis sinxelo,
fuxir,
deste encoro esbaradío.