Parabéns Alen
Lémbrome de acordar ao mundo.
unha tarde de camiño a visitarte,
un catarro atorara a fiestra do teu cuarto,
apuntabamos xa daquela,
a ganas de demo con fame de diantre,
arrebolábamos centos de bolas de golf polo aire,
coma se non houbese preto nada fráxil,
sen medo ningún,
de que ao baternos nos mancasen.
Arrancaba a miña biografía,
sendo nós,
veciños e curmáns de sangue.
Fomos collendo e perdendo autobuses,
autocares que ían á escola,
coches que volven do traballo.
Namentres todo bule,
hay cousas que cambian,
hay cousas que non cambiaron,
aínda debuxamos soños fantasiosos,
enriba de fracos papéis en branco,
aínda segues sendo aquel corazón valoroso,
que vive pegado á cociña dun restaurante,
e seguimos a ser,
coma sempre seremos,
veciños e curmáns de sangue.
