NADAL QUE ME MATA 1

Cando a noite se pon solitaria,
e as tellas descubren que escampa,
todos somos un a loitar contra o frío,
tendendo tanto a man coma as mantas,
para logo repartires apertas sumarias,
coma reaccionarios que non bulen,
que non treman nin achantan.

Mentres esgarrafexa o lume as súas bágoas,
debaixo doutras tellas mal telladas,
incapaces xa de aquelar,
a teima fachendosa do egocentrismo,
que se enxendra na illa aillada,
e se rega coa vaidade zugada da incomunicación.

Sexa eu o Miño, 
sexas ti o Atlántico,
sexa A Guarda testemuña,
da língua do meu río 
aterrando na boca do teu mar.

PODE PASAR ...

¡ Pode pasar !

que pases, que pase, que pasen de todo

que só vivas para brincar e botar un grolo,

pode pasar.

¡ Pode pasar !
que sexas ti o que faga de suplente,
ou que non o intentes, e o que o intente que leve nos dentes,
pode que podería que pudiera pasar.

Pode pasar, e se pode pasar, pasará.

Pode pasar, que as frores biquen os coitelos,

pode pasar, que caian as lousas dos cruceiros,

pode pasar, que a teima che tire dos pelos,

pode pasar, que non queiras despertar dese pesadelo,

no que te fas amigo íntimo do demo.

¡Pode pasar!
pode pasar, que revente a presa,
que retén a miña xenreira,
esnaquizando todo ao seu paso,
queira deus ou non queira,

pode pasar.

¡Pode pasar!
pode pasar, que decaia o ánimo,
e a bravura se vaia esvaecendo,

na néboa pecha dun global desalento,
pode pasar.

¡Pode pasar!
pode pasar, que ter ideais,

sexa visto coma un exceso de fachenda,

e non me deixen voltar ao rabaño,

o resto das ouvellas.

E como che iba dicindo se pode pasar, pasará,

que pase ou que non pase, tamén esta na túa man.

COMA OS PAXAROS

                  Adicado a Naci e Israel pola súa voda

Veñen !
Veñen en marzo coma os paxaros,
a piar ás portas dos nosos corazóns mollados,
veñen e engalanan o tempo co seu doce canto namorado.

Tiran de morriña,
cando os refachos de futuro do vento do noroeste,
os van afastando do agarimo das súas casiñas.

¡ E volven !
Volven tamén coma os paxaros,
de cando en vez, de vez en cando,
para aniñar na terra de onde son nados.

Volven porque eles xuntos,
pintan a única cor que realmente nos aleda,
esa cor que lle da vida á primavera.

A CARÓN DO ULLA

                                      

                                Adicado aos meus bisavós

Nacín a carón do Ulla

aquela cando o inverno era inverno

e a primavera era verán,

olleite termando dunha candea

na romaría do Gundián.

Marchei ó xornal a vendimar a Rivadulla,

e ao albiscarte fiquei quedo e aterrado,

no medio da festa do Patio.

A chuvia fíxose co vento,

e a suba do río Prevediños,

impediu que te vira en Foxás

polo San Breixo.

Grazas ao pulo que me deu o viño da Paderna,

arranqueime a roubarche o noso primeiro baile,

se preguntas ós mozos de Arnois

aínda se lembran.

Logo viñeron as noites longas de espiño,

e eu laiábame do lonxe que ías moer,

do noso pequeno muíño.

Tardou en chegar a Santa Eulalia de Vedra,

co medo intenso de te atopar,

e que xa de min te esqueceras.

Nin San Vicente de Boqueixón,

nin o Pico de xaneiro,

coa túa madriña encamada,

sementei o centeo co corazón adoecendo.

Foi en Rivadulla, polo San Blas,

cando tremías ao atoparme entre a xente,

como a lapra da lareira

cando se deixa a porta da eira aberta,

e releábasme o baile sempre ata as últimas pezas.

Polos carnavais xa che tiña adicada unha regueifa,

só che me faltaba o cabalo,

para ir de xeneral a cantala á túa aldea.

Cando cheguei á festa da Virxe da Fonte,

andabas a bisbar de min coas mozas,

argallamos alí en Pousada,

para vernos no Pico de Maio a soas.

Só te puiden visitar polo San Xoán,

a herba seca non entendía de festas,

e San Paio de Codeso fóisenos coa sega.

No Santiaguiño de Vilanova de Vedra,

todo era un non parar de mirar e desexar,

e cando a cousa se puxo máis seria,

a lúa non se esquecera da hora de marchar.

Esfolei sete vastos carros, antes,

de que o San Ramón da Ponte viñera,

e na Illa dos Namorados,

chantei desesperado o xeonllo na terra.

Un murmurio trouxeran xa,

do permiso que che dera teu pai,

os últimos aires quentes do verán,

cando de volta te estaba bicando,

ti termabas dunha candea subindo o Gundián.