Aquelas verbas cun fío case afónico de voz,

focalizaban tódolos teus sentidos,

na procura de algo ao que agarrarte con paixón,

así, deleitado cos teus sorrisos,

brincaba o sol polas beirarrúas da túa esperanza.

Bulía a semana a cabalo de San Froilán,

só quedaban os ourizos secos das castañas

estrados polas leiras nas que de mozos brincástedes,

daquela non miravades máis alá das palabras.

Xemía algo moi forte e moi dentro do teu corpo,

abesullando cada aceno, cada pequeno motivo,

que servira para botarlle folgos ó teu corazón,

necesitado de cóxegas, de alento e de aloumiños.

As ondas do vento a debuxar a túa faciana,

xa non espertaban o celme dos teus sentimentos,

aquel tatexar inconfundible das capelas dos teus ollos,

non engaiolaba ao causante de tantos lamentos,

de tanta desleixa, de tantos esquezos, de tanta tanta laia,