TEMPO DE FURADOS

“Mentres os teus pés pisen a nosa terra, non che me sexas furado” (XDR)

Adoecemos de ter espazos que necesitan ser enchidos, furados, que se volven a encher coa xente que fai a súa achega en forma de presenza, buratos, coma os que deixa ela, que non vai, ni quere, nin debe voltar, buracos, que son feridas de cravos enferruxados que acentúan a saudade, ocos, que deixaron persoas que se foron e que ninguén os pode cubrir, furados baldeiros que arrepían e abandonan os nosos corazóns a intemperie cruenta destas datas.

E tamén, furados, que poden ser tapados, aínda que sexa só por uns intres, co sinxelo sorriso dun neno, co aceno dunha mai, co abrazo dun amigo ou coa bontade dun estraño.

Bo Nadal

NAMORARSE EN SANTIAGO

Marchei á nosa cita,

como quen marcha para se meter

nun niño de estrugas.

Na quintana de mortos nunca xía,

pero a min, conxelouseme ao chegar,

unha imaxe túa.

Logo, de chateo,

cos meus contos,

bulían as túas palabras a sorrisos,

e de sorrisos a risas,

risas que arrolaban e batían,

ían e volvían repicando
polas lousas das rúas.

Volveuse morno o noso encontro

despóis da hora da cea,

eu tentaba de descubrir os segredos

que agochabas detrás da furna inaccesible,

que semellaba sela túa faciana,

pero tí volvías cada vez máis febles
as luces que clareaban a noite.

E bailamos, abofé que bailamos,

e cando os nosos beizos de ferro,
se ían pouco a pouco agarimando,

xusto nese intre, espertei,

espertei cun berro fondamente afogado.

Unha mágoa,

pero amiga,

¡ qué ben o pasamos !.

Aquelas verbas cun fío case afónico de voz,

focalizaban tódolos teus sentidos,

na procura de algo ao que agarrarte con paixón,

así, deleitado cos teus sorrisos,

brincaba o sol polas beirarrúas da túa esperanza.

Bulía a semana a cabalo de San Froilán,

só quedaban os ourizos secos das castañas

estrados polas leiras nas que de mozos brincástedes,

daquela non miravades máis alá das palabras.

Xemía algo moi forte e moi dentro do teu corpo,

abesullando cada aceno, cada pequeno motivo,

que servira para botarlle folgos ó teu corazón,

necesitado de cóxegas, de alento e de aloumiños.

As ondas do vento a debuxar a túa faciana,

xa non espertaban o celme dos teus sentimentos,

aquel tatexar inconfundible das capelas dos teus ollos,

non engaiolaba ao causante de tantos lamentos,

de tanta desleixa, de tantos esquezos, de tanta tanta laia,

NON A MAGOES

Ela, nai en potencia,
NAI,
elemento imprescindible
para a vida,
colo que achega
de pel tecida polas bolboretas.

Tí, enxendro de besta,
sumando que quita,
recoñece o feble que eres,
tí, que non a mereces,
arrédate de ela para sempre.

A repelo

Sono espeso,
de paseniña andaina,
cor que aniña na fame,
misterio estrelado,
aneurisma de segredo.

Peto de pouco,
persoeiro que esnaquiza o medo,
trincheira para o esquezo,
amaño por trebello,
cata de dor
para un corpo solidario.

Castelo de sorrisos,
foliada que esfola,
outeiro de val da memoria,
onda que racha,
pedra que dobra,
coitelo que percibe o son da esmola.

Arume canso,
fachenda torta.

Pindo, perdón!

Tiña o monte un manto,
tiña o Pindo un abrigo,
vestido de vivo verde,
brincando co Xallas,
termandolle do nordés
as areas de Carnota.

Tiña o monte un incendiario,
tiña o Pindo un inimigo,
os deuses estaban a durmir
a noite maldita que o demo,
laranxa, vermello e mercenario,
escomezou a arrasalo.

Agora so queda a tristura,
o loito da pena feito negrura,
os cadáveres da borra espallada,
o pranto inaguantable,
dunha traxedia inxusta.

Tiña o home un desafío
Tiña o monte un camiño,
tiña o Pindo unha esperanza,
espertares unha mañá,
sentíndose coidado coma antano,
espertares un día sentídose amado.

PASAXEIRO

Ti so eras,

a semente dunhas bágoas,

para un ano enfraquecido,

termando dunha vela acesa,

ameazada polo vento do nordés

Eu erguíame do revés,

con folgos como para secalas pipas

de tódalas tabernas da vila,

co xenio asilvestrado,

vestíndome polos pés.

Peiteaban as campás,

o ar pesaroso da mañá,

rifaba o demo cas fadas,

despedíndose da lúa,

ao sair o sol de entre a sabas.

Apenas se erguía o día,

e xa escomezaba o esquezo,

saudábanos a leria e os enredos,

deixábanos a preguiza,

e as apertas que nos xuntanban,

naqueles pequenos espazos de tempo.

DEBEZO

                                              Adicado a Diego

Sabes que existo,

porque sigo na túa mente,

quedo, borroso, nevoento

e serio coma sempre.

Sabes canto debezo,

e miráchesme sufrir,

bébedo da túa lixivia,

sen beizos que ulir.

Sabes como esquecer,

as bágoas das brétemas,

os espellos noxentos,

as corredoiras cegas.

Sabes a vento

que berra polas rúas,

a pó de ouro

afincado nas unllas.

Sabes a medo

brincando polos osos,

cando miro que non te teño,

e perdidamente choro.

COMPOSTELA

Querida amiga senlleira:

Gardo un salouco en Vostede,

Vostede que brindou cos meus aninovos,
que tinguiu de gris a morriña,
que cinguiu con choiva
as tenras tardes á miña casa.

Gardo a fermosura da súa noite,
húmida e penumbrosa,
gardo case todo e moito...

Gardo o abrigo da memoria
nos soportais do seu refuxio,
o limiar máis fermoso da gloria,
gravado na testa con mercurio.

Gardo a fame viúva do retorno,
en candansúa lousa agonizante,
gardo case todo e moito...

Gardo fachadas, ansias, recordos,
no meu vagar inquedo e esperanzado,
que trata de voltar coma sempre,
e sempre volta cambiado.

Gardo a teima esmerilada da fuxida,
atorada na boca da gorxa,
gardo case todo e moito...

Gardo todas aquelas belezas,
que non imaxinou ver ninguén,
que só acadei a ver eu,
logo de bicalos seus beizos alá no alén.

Gardo a colleita da súa fertilidade
almacenada no meu senso,
gardo case todo e moito...

Gardo o goce de sentilo seu arume,
o rubor dun latexo árido e nervoso,
que asolaga sen aviso e de cote,
o meu corazón de transeúnte.

Gardo o seixo inalterado do seu granito,
facéndome de base cando tiro para diante,
gardo case todo e moito...

Gardo todo o que podo,
sen gardar a metade do que quixera,
aínda que con vostede,
non remataría de abranguer na vida enteira.

Gardo o son do seu silencio omnipresente,
soterrado a fondo nos miolos,
gardo case todo e moito...

Gardo a tristura exaltada da distancia,
que se afoga nunha lagoa de pena,
pena que no trocante de morrer,
medra como unha mala hedra.

Gardo o sorriso inesquecible,
de levala na miña alma,
gardo case todo e moito,
porque de min, case todo é de seu...

do seu froito.


      Para Santiago de Compostela,
                  de un que naceu nela.